Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/262

 — Co?
 — Przypomnij sobie naszą rozmowę podczas bytności Radolta...
 — Nie pamiętam!...
 — Mówiłeś mi, iż chcesz się żenić z Tecią... że...
 Umilkła, zdjęta nagle jakimś wstydem kobiecym wobec tego łatwego zapomnienia drugiéj kobiety przez wzgardliwą lekkomyślność mężczyzny.
 Tadeusz wzruszył ramionami i skrzywił się z niesmakiem.
 — Proszę mamci!... — odparł, cedząc słowa — proszę mamci: skoro się jest młodym, dużo głupstw się po głowie roi. Rozmyśliłem się... zastanowiłem i widzę, że mamcia miała zupełną racyę. Nie mogę ożenić się ze szwaczką!... Ça serait un peu trop fort!...
 — Ależ...
 — A teraz, mamciu, proszę nie rozmawiać ze mną nigdy w téj kwestyi. Stało się zadość życzeniom mamy: sądzę więc, że mamcia będzie zadowolona.
 — Jednakże, gdybyś miał cierpiéć...
 Tadeusz, rad, że będzie mógł dręczyć matkę tém urojoném cierpieniem, odparł:
 — To już moja rzecz!... a teraz idę do biura!
 Wielohradzka wyszła i w pokoju zastała Tecię, która, tak jak zawsze, przyszła do roboty i siedziała już koło okna, przygotowując maszynę. Na stole leżał rogalik Tadeusza, w kuchence gotował się samo-