Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/268

 — Jak się nadął!
 — Il n’a pas l’air commode!
 — Nie będzie można z niego żartować! Szkoda!
 — Spodziewam się! Zięć hrabiego!
 W téj chwili Malewicz zwrócił się ku Wielohradzkiemu.
 — Wiesz, co Kafthan zrobił? — zapytał.
 — Nie wiem — odparł obojętnie Tadeusz.
 — Oświadczył się o czwartą pannę i został przyjęty!
 — A!...
 Wiadomość ta nie zajęła Tadeusza. W tém podnieceniu nerwowem, w jakiém się znajdował, co go obchodzić mogły zaręczyny Kafthana!
 Lecz już Malewicz i Pozbitowski szeptali znów między sobą, jak dwie plotkujące kobiety.
 — Zamianują go starostą w Dzerdzynie! zobaczysz!...
 — Bardzo być może.
 — Jak on to pocichu uplanował i urządził...
 — Dla niego to partya! Będzie pusowany.
 — No... i dla niéj: Kafthan bogaty.
 — Tak!... ale... Zresztą prawda, że ona prawie nic nie ma. Jakieś sto tysięcy...
 — I to problematyczne.
 Tadeusza szepty te doprowadzały do wściekłości. Odwrócił się ku oknu i patrzył przez szyby, z których spływały roztopione strugi wody. W ogrodzie leżał