Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/29

 Przysuwał łokcie do bioder, przybierał minę pełnego ironii biedaka, aktora prowincyonalnego, grającego rolę ubogiego kancelisty.
 Wielohradzka, wciąż nieruchoma, patrzyła na syna z pod oka.
 — Że twój Radolt obszarpany... to więcéj, niż pewno...
 — Biedny, mameczko... biedny, jak ja...
 — I ty, widzę, zaczynasz zaniedbywać się; dlaczego nosisz ten stary żakiet?...
 — Według stawu grobla.
 — To dobre w domu, ale dziś idziesz do namiestnictwa.
 — W namiestnictwie wiedzą, że nie jestem Bodockim, lecz tylko biednym konceps-praktykantem... Nie mogą mi miéć za złe moich wytartych łokci i kolnierza. Zresztą zdaje mi się, iż jeszcze nie zapłaciliśmy wspaniałych garniturów, w których odbyłem... wyprawę po złote runo. Należy się oszczędzać. Dobranoc mamie!
 Wyszedł wciąż skurczony, grający komedyę, ironiczny, spychający na barki matki przyczynę swego niepowodzenia miłosnego, ciskający jéj w oczy ten zawód, którego zapomniéć nie mógł.
 W pierwszych chwilach chory, szalenie zdenerwowany, usypiał się chloralem, uspokajał bromem. Powoli zgryźliwość ogarnęła go, zastępując kobieco-nerwowe ataki. Dokuczał wszystkim: matce, Teci,