Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/344

 Nazwisko Tadeusza, głośno wyrzeczone obok niego, o kilkanaście kroków od téj psiarni, w któréj rozegrała się fatalna owa scena, oblało go warem.
 Zmarszczył brwi i wpakował energicznym ruchem ręce w kieszenie kurtki.
 — Czém mogę służyć? — powtórzył machinalnie, nie patrząc już w twarz Wielohradzkiéj.
 W niéj zaczął wzbierać gniew głuchy, z którego zdać sobie sprawy na razie nie mogła.
 To „czém mogę służyć?” — dopełniło miary.
 — Przychodzę — wyrzekła szybko, zamykając oczy, jak ktoś rzucający się w przepaść — przychodzę względem owego pojedynku...
 Lecz Maleni przerwał jéj brutalnie:
 — To było zbyteczne. Możesz pani być o swego syna spokojną... Ja się z nim bić nie będę!
 Teraz ona wyprostowała się dumnie i z pogardą zmierzyła olbrzymią postać magnata.
 — Dlaczego? — zapytała.
 Maleni spojrzał na nią uważniéj z pod brwi ciągle ściągniętych.
 — Dlaczego? — powtórzył — dlatego... że... bić się z tym panem nie mogę...
 — Ale dlaczego?
 — Dziwne to pytanie... proszę mi wybaczyć, że na nie nie odpowiem. Rozumiem jednak pani trwogę i powtarzam: może pani być spokojną, ja bić się z synem pani nie będę...