Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/347

miał dokładnie, lecz musiał i wołał w oczach świata nie rozumieć.
 — Trzeba... ażeby... syn pani był na wieczorze... najbliższym... u Orzeckich naprzykład... ja go obrażę... i on mi przyśle sekundantów...
 — A hrabia przyjmie?
 — Przyjmę!
 — Słowo?
 — Słowo!...
 Spojrzeli sobie w oczy.
 Mężczyzna był widocznie znużony i krople potu spływały mu z czoła.
 Kobieta, trupio-blada, drżąca, zdawała się być widmem, zjawiającém się wśród cmentarzyska.
 Maleni ukłonił się teraz i zwrócił do odejścia.
 — To wszystko, co dla pani mogę zrobić! — wyrzekł, unosząc kapelusza.
 Lecz ona wstrzymała go błagalnym giestem.
 — Nie zrób mu pan nic złego!... — zawołała, płacząc serdecznie.
 Maleni zawahał się chwilkę.
 Chciał ująć tę rękę, która wyciągała się ku niemu błagalnie i pokornie, lecz nie śmiał.
 Zdjął go nagły lęk i wstyd go ogarnął za rolę, jaką miał odegrać w téj tragedyi prostéj a napozór tak skomplikowanéj.
 — Bądź pani spokojną!.. — wyrzekł, schylając nizko głowę.