Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/60

rosy. Idąc, ciągnie za sobą spojrzenie i wzrastającą sympatyę Tadeusza.
 „W gruncie rzeczy dobra dziewczyna — myśli Wielohradzki — przebaczyła mi wszystko, i moje brzydkie postąpienie po otrzymaniu jéj listu. Wszystko... Ta przynajmniéj mnie kocha, och! mogę być tego pewnym...”
 I znów woła głośno:
 — Teciu!...
 Dziewczyna się zatrzymuje.
 — Słucham pana!...
 — Czy Tecia mnie kocha?...
 Lecz cóż się to dzieje?
 Tecia paproć z ręki upuszcza, drży, ogląda się dokoła, otwiera nagle pobladłe usta.
 Wielohradzki chwyta ją w objęcia.
 — Cóż to?... co się stało?...
 Tecia zaczyna płakać, kryje twarz w dłonie.
 — Dlaczego Tecia płacze?
 — Bo... pan się o takie rzeczy pyta, że...
 — No i cóż?., pytam się, czy Tecia mnie kocha?..
 Tecia wyrywa mu się z ramion i zasłania twarz rondem kapelusza.
 — Ach Boże mój, Boże!..
 Tadeusz wzrusza nieznacznie ramionami. Przypomina sobie, iż często ukradkiem całował tę dziewczynę: dlaczegóż więc teraz płacze, rumieni się, wstydzi?... Lecz z drugiéj strony scena ta sprawia