Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/66

Skinął Tadeuszowi głową i usiadł na sofie. Równocześnie prawie przez pokój przesunął się Kafthan, niosąc w ręku złożone w naleśnik papiery. Pozbitowski skinął ręką.
 — Słuchaj, Kafthan, gdzie tak pędzisz? widziałeś Maleniego?
 Olbrzym przystanął i zaczął gryźć wąsy.
 — Nie... nie widziałem! — odburknął basowym głosem.
 — No, to śpiesz się, bo Maleniowie jutro rano wyjeżdżają z powrotem do Wiednia. Jeżeli naprawdę chcesz być przeniesionym, il faut vous remuer, mon cher. Chociaż dlaczego ty chcesz być przeniesionym?
 Blady uśmiech przesunął się po ustach Kafthana.
 — To już moja rzecz! — wymówił, ku drzwiom zmierzając.
 Lecz ktoś go za połę kurtki schwycił.
 — Cóż to? masz przed nami sekrety? Kafthan?... Bój się Boga!... co się z tobą dzieje?...
 Kafthan odwrócił się i uśmiech znikł z jego twarzy.
 — Niech mnie hrabia puści... — wyrzekł cichym głosem.
 Malewicz zanosił się ze śmiechu.
 — Nie puszczę, aż na łonie mem złożysz tajemnicę twą...