Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/71

 — Teraz zróbcie mamy pod ścianami — zaproponował, przechylając się przez biurko.
 — I wodzireja... koniecznie... — dorzucił Pozbitowski.
 Tadeusz cofnął się, lecz Malewicz zwrócił się ku niemu i rzucił od niechcenia pytanie:
 — Ten Radolt... bardzo musi być ubogi, co?
 Tadeusz przez chwilę nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego właściwie Malewicz pyta go o stan finansów Radolta.
 — Bardzo... — odparł prawie machinalnie.
 — A... wiesz, gdzie mieszka? Możesz mi powiedziéć jego adres?...
 — Po co? czy chcesz mu dopomódz?
 Malewicz milczał chwilkę i wciąż ustawiał lalki.
 — Może — wycedził przez zęby.
 Tadeusz się uradował.
 — Zrobisz bardzo dobrze... Radolt jest bardzo zdolny i bardzo nieszczęśliwy. Mieszka przy ulicy Sobieskiego, numer dwunasty...
 — Dziękuję ci...
 Tadeusz zabrał się znów do kreślenia esów na papierze.
 — Prosiłbym cię tylko... — wyrzekł z wymuszoną swobodą w głosie — ażebyś, widząc Radolta, nie wspominał mu... o naszéj przedwczorajszéj rozmowie, wiesz... à propos nowelki...