Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/77

 Z energią przebierał w powietrzu palcami, na których żółciły się pozaginane suchotnicze paznogcie.
 — Tu, panie, moje stosunki!... tu, panie, moja protekcya! — mówił. — Do cholery ciężkiéj wszystkie obiecanki pomocy!...
 — Jednakże — wtrącił Wielohradzki — bez stosunków i protekcyi ciężko na świecie..
 Radolt zachmurzył się i stracił fantazyę.
 — Prawda, ciężko... — powtórzył, nagle z sił opadły.
 Szli ciągle w górę ku cmentarzowi; powoli jedna po drugiéj gwiazdy zapalały się na niebie. Na dole, na ziemi, jak odblask słaby i nędzny, migotały latarnie gazowe, wstążkami światła w oddali brzegi ulicy znacząc.
 Cisza zapadała coraz większa. Słychać było dokładnie lekki stuk obcasów Wielohradzkiego i anemiczne szuranie zniszczonych podeszew Radolta.
 I nagle w tę ciszę wpadł ochrypły głos Radolta:
 — Tadek... czy są téż pomiędzy... nimi inteligentni ludzie?
 Tadeusz zdziwiony podniósł głowę.
 — Między... nimi?
 — No tak..! w twoim high-lif’ie? ha?
 Tadeusz zastanowił się chwilkę.
 Nigdy nie zadawał sobie podobnego pytania. Stopień inteligencyi tych, co go otaczali, był mu obojętny. Wystarczała porządna odzież i ładne maniery.