Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/82

 — Niech Tecia da mi te dwa kliny i niech idzie spać... Ja sama suknię skończę...
 — Ależ... proszę pani... — oponowała Tecia.
 — Niech Tecia idzie spać!... — powtórzyła dobitnie Wielohradzka.
 Tecia cicho wysunęła się z pokoju.
 Tadeusz gryzł wargi, wahając się wywołać nową scenę. Nerwy jego zaczynały znów drgać całe; lękał się samego siebie.
 Milcząc, skierował się ku drzwiom swego pokoju.
 Teraz Wielohradzka pragnęła go zatrzymać, cała pobladła w świetle lampy.
 — Dlaczego uciekasz? chciałeś mi czytać gazetę? — spytała.
 Tadeusz pokręcił głową.
 — Nie!... teraz nie mam ochoty... jestem zmęczony! — odparł, ujmując za klamkę.
 Wielohradzka z pod okularów starała się dojrzéć twarz syna.
 — Zapewne znów byłeś w restauracyi ze swoim... Radoltem...
 — Nie... byłem z nim na spacerze.
 — Nie wstyd ci wychodzić z takim obszarpańcem?
 Tadeusz usta wydął.
 — Mamusia źle robi, lekceważąc Radolta. Zobaczy mamusia, jak on się wybije. Niezadługo będzie redaktorem. Zobaczy mamusia!...