Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/93

 Radolt uczepił się jego ręki.
 — Powiem ci późniéj... chodźmy!..
 — Gdzie? czy chcesz, ażebyśmy wstąpili do kawiarni?
 Lecz Radolt głową potrząsł.
 — Nie!... nie!...
 — Odprowadzę cię do domu.
 — Nie!... nie!.. nie chcę.. ja się tam zabiję!...
 Drżały mu usta, ręce, nogi. Tadeusz, przerażony, usiłował posadzić go na ławce.
 — Radolt!... oprzytomnij! Bój się Boga!.. Ludzie na ciebie patrzą!...
 Lecz Radolt, jak małe dziecko, głowę tulił do ramienia Wielohradzkiego.
 — Weź mnie ztąd!... — jęczał — weź mnie ztąd!... zaprowadź do siebie!... Och! gdybyś ty wiedział, co „oni” mi zrobili... gdybyś ty wiedział!...
 Jedna z żydówek zbliżyła się ze współczuciem,
 — Ten pan zasłabnął?... może co przynieść?
 Kilku przechodniów zatrzymało się.
 Wielohradzki, który unikał zawsze wszelkich scen ulicznych, podrażniony, zrozpaczony, uchwycił prawie brutalnie za rękę Radolta.
 — Chodź do mnie!... — zawołał.
 Radolt podniósł się z wysiłkiem i powlókł się za Tadeuszem, a tymczasem zebrany już tłum wymieniał uwagi:
 — Co mu to? zemdlał?