Strona:PL Zieliński Grecja niepodległa.pdf/313

majstrów. Z nich pierwszym po mnie, niech mi przebaczy te zuchwałe słowa, jest sam Heljos.
 Z temi słowy ostrożnie zdjął swą hydrję, jeszcze bez rączek i podstawki, i wyniósł ją na dwór. Poszedłem za nim.
 Tu na półkach widniało wiele podobnych naczyń; znalazłszy dla swego wolne miejsce, przeszedł następnie na drugi koniec tej samej półki.
 — Patrz, — rzekł do mnie: — oto taka sama hydrja; cała różnica polega na tem, że ona już kilka dni schła na słońcu. Gdybym dzisiejszą natychmiast powierzył Hefestowi, pękłaby od wewnętrznej wilgoci. Lecz Heljos jest łagodniejszy od Hefesta, i stopniowo, nie spiesząc się, wyciąga niebezpieczną wilgoć.
 — I w naszej specjalności jest jeszcze specjalizacja — mówił dalejj — i dla nóżek, i dla rączek prostych i kręconych. Sam zobaczysz.
 Podszedł do innej półki.
 — Drakillu, pozwól się ograbić.
 Ten uśmiechnął się; stary robotnik wiedział dobrze, że dalej nóżek nie pójdzie, lecz lubił młodego, zdolnego i ambitnego Filokoma. Ten wybrał sobie nóżkę potrzebnej wielkości, a potem podszedł do jednej jeszcze półki z rączkami różnych form.
 — Potrzebne są dwie okrągłe poziome i jedna prosta pionowa.
 Z niemi powrócił do swej wyschniętej hydrji.
 I znów podziwiałem, z jaką pewnością przymocowywał do niej nóżkę i wszystkie trzy rączki.
 — Teraz moja robota jest zrobiona... a wiesz? Teraz zaczynam się niepokoić.
 — A to czemu?
 Filokomos spojrzał na swą hydrję okiem mistrza:
 — Dotąd los jej zależał odemnie, siebie jestem pewny; lecz odtąd — tu zniżył głos — od innych!
 — Od kogóż, jeżeli nie od Pallady Ateny, opiekunki waszego sławnego rzemiosła?
 — Od niej samo przez się, ale i od... innych.