Ta strona została uwierzytelniona.
Okiem rzuca na posłanie:
śpią najmilsze jej dziateczki;
a tu leży ich ubranie —
zdarte suknie i majteczki.
Toż ją znowu czeka praca!
Co za dziury! co za dziury!
Suknie bada i przewraca,
czoło jej zaległy chmury.
Oj, przebrały smyki miarę!
Już majstrowej nic nie wzruszy,
niech dostaną dobrą karę,
niech im ojciec da za uszy.
Niech pocierpią raz dziateczki,
skoro niema na nie rady...
A wtem zbladła... nuż z wycieczki
pozostały inne ślady?
Imć majstrową przeszły dreszcze;
dłonią sięga w głąb pierzynek
i... wyciąga — ciepłe jeszcze,
skórki sześciu małych świnek.
