Strona:PL Zola - Życzenie zmarłej.djvu/56

 Chociaż — kończył, wahając się — ileż to głupstw płata ciągle człowiek!
 Potem przeszedł na inny temat. Chwalił się bogactwem. Zobaczywszy panią Tellier, która władnie weszła, zapytał Daniela, czy pragnie być jej przedstawiony.
 — To zbyteczne, odrzekł tenże, — pani Tellier zna mnie już.
 — Ależ ja tu pana nigdy-m jeszcze nie widział.
 — W salonie pierwszy raz jestem. Ale mieszkam w tym domu. Od dni czternastu zajmuję posadę sekretarza przy boku pana Tellier.
 Te słowa ogromne sprawiły wrażenie na Loria.
 — Pan... sekretarzem?! zawołał.
 Dla czegoż nie powiedziałeś mi tego odrazu? dodał. Nie byłbym w takim razie tyle czasu tu stracił.
 I cofając pospiesznie swe ramię, przyłączył się grupy, otaczającej pani Tellier. Widocznie uważał za kompromitację rozmawiać z — sekretarzem!
 Daniel uśmiechnął się pogardliwie.
 Sypnąwszy kilka komplimentów pani domu, Lorio wrócił do jej kuzynki.