Strona:PL Zola - Życzenie zmarłej.djvu/69

myśl, że Joanna zniknie nakoniec z jej pobliża. Ta dziewczyna jest widocznie niebezpieczna; lepiej już, że zabierze jej Lorina, nieźliby miała dalsze spustoszenia czynić w kole przyjaciół pan, Tellier.
 Co się tyczy Lorina to ten grał z całem przejęciem rolę konkurenta.
 Najuważniej jednak obserwował Daniel Joannę. Miała ona minę prawdziwej Paryżanki, zadowolnionej z tego, iż się ubiegają o nią. Zbyt wielkiej radości nie zdradzając, wskazywała jednak zachowaniem, iż pochlebiają jej konkury Lorina. Był on w jej w oczach wcale niezłym kandydatem na męża; dla czegoż miałaby go odrzucać. Małżeństwo wyobrażała ona sobie ze stanowiska wyłącznie salonowego.
 Daniel zrozuiał sytuację i powiedział sobie, że obowiązkiem jego jest nie dopuścić, by ów związek doszedł do skutku.
 Wieczorem nadarzyła mu się sposobność do pomówienia z Joanną.
 — Pani wychodzi za mąż? zapytał nagle.
 — Tak, odparła, zdumiona wzruszeniem, jakie drżało w jego głosie.
 — Czy pani dobrze znasz pana Lorin?
 — Naturalnie!
 — Znam go od lat dwunastu i wcale nie żywię dlań szacunku.