Strona:PL Zola - Życzenie zmarłej.djvu/99

 — Cyt, mówił gorączkowo, ja was nierozumiem.
 — Wiemy o wszystkiem, ciągnęła Joanna, dale. Nie damy panu umrzeć, zabierzemy cię, abyś zakosztował zasłużonego szczęścia.
 Daniel opadł bezsilnie na poduszki.
 Teraz przystąpił do niego Jerzy.
 — Ulituj się nademną, drogi przyjacielu, błagał. Usłysz mnie... Ośmnaście lat żyliśmy jak bracia.. Ja nie mogę ciebie pozostawić na pastwę cierpień. Widzisz — wszak jestem spokojny...
 — Jam jeszcze piękniejszy, z uśmiechem wyszeptał Daniel... Za chwilę umrę... Dzieło poprowadznne do końca. Jedno mi tylko przykro... Mówicie, że wam wszystko wiadome, a tego nie wiecie, że umieram szczęśliwy...
 A gdy Jerzy szlochać począł, konający ujął go za rękę.
 — Wszak zawsze kochać ją będziesz? A teraz dajcie mi spocząć.
 Spojrzał jeszcze wzrokiem skliwości pełnem na Joannę, westchnął głęboko, pochylił głowę na bok i począł konać.
 — Danielu nie możesz umrzeć, ja ciebie kochałam, jęknęła Joanna jak szalona.
 Ostatkiem sił odparł:
 — Nie mów tak, pani nie zadawaj mi bolu! Chcesz mnie pocieszyć kłamstwem: Nie, nie!.. Podajcie mi wasze ręce.