Strona:PL Zola - Atak na młyn.djvu/56

z powrotem, gdy naraz wyszła z gęstwiny na łąkę, wprost naprzeciwko Rocreuse’y leżącą. Na widok wioski stanęła. Ma więc powrócić — sama jedna?...
 Gdy tak stała chwilę — doleciał ją cichy szept:
 — Franciszko!... Franciszko!...
 Ujrzała Dominika, wychylającego głowę z blizkiego rowu.
 Boże sprawiedliwy!.... Więc go znalazła!.... Nieba zatem chcą jego śmierci?!... Tłumiąc dobywający się jej na usta okrzyk, osunęła się w głąb rowu.
 — Szukałaś mnie? — zapytał.
 — Tak — bąknęła, czując szum w głowie, nie wiedząc dobrze, co mówi.
 — Cóż się tam stało?
 Spuściła oczy i wyjąkała:
 — Nic... Byłam niespokojna... Chciałam was zobaczyć....
 Wtenczas, uspokojony, wyznał jej, że nie chciał się oddalać z obawy o nich. Te łajdaki Prusacy gotowi mścić się nawet na kobietach i dzieciach. Wszystko więc weźmie pomyślny obrót:
 — A za tydzień — zażartował — odprawimy wesele i koniec.
 Wszakże dziwny wyraz jej twarzy przejął go powagą.
 — Ale co tobie jest? Ty coś ukrywasz — wyrzekł wreszcie.