Strona:PL Zola - Błąd Abbé Moureta.djvu/179

wszystkie kąty, sądziła więc, że nie pokoi go myśl, gdzie się znajduje.
 — To mój pokój — rzekła. — Oddałam go tobie. Ładny jest, prawda? Wzięłam najpiękniejsze meble ze strychu i uszyłam te firanki z perkalu, żeby mię dzienne światło nie raziło. A ty wcale mi nie przeszkadzasz. Będę spała na drugiem piętrze. Są jeszcze trzy czy cztery pokoje puste.
 Nie przestawał jednak niepokoić się.
 — Sama jesteś? — napytał.
 — Tak. Dlaczego mię pytasz o to?
 Nie odpowiedział, mrucząc z niechęcią:
 — Śniłem, ciągle mi się śni... Słyszę dzwony i to mię właśnie męczy.
 Po chwili odezwał się znów:
 — Idź, zamknij drzwi, zasuń rygle. Chcę żebyś była sama, zupełnie sama.
 Kiedy powróciła, przynosząc krzesło i siadając u jego wezgłowia, ucieszył się jak dziecko, powtarzając:
 — Teraz, nikt nie wejdzie. Nie będę już słyszał dzwonów... Ty, kiedy mówisz, sprawiasz mi ulgę.
 — Czy chcesz pić? — spytała.
 Dał znak, że nie. Patrzył na ręce Albiny z miną tak zdziwioną, taki zachwycony ujrzeniem ich, że uśmiechając się położyła jedną na brzegu poduszki. Zesunął głowę i oparł policzek na tej małej świeżej rączce. Zaśmiał się lekko, mówiąc:
 — A, miękie to jak jedwab. Zupełnie, jakby mi