Strona:PL Zola - Błąd Abbé Moureta.djvu/79

boszczu!... Ja całuję drzewo, drzewo posyła wam moje pocałunki.
 — E!... to Albina — rzekł doktór Paskal. — Musiała kłusować zapewne równo z naszym kabryoletem. Przeskakuje sobie przez krzaki jak nic, ta mała czarodziejka!
 I zawołał:
 — Dowidzenia, kochanie!... Ależ duża jesteś, kiedy możesz nam się tak kłaniać.
 Śmiech głośniejszy się odezwał, brzozy pokłoniły się niżej, rozsiewając liście szeroko dokoła, aż na budę kabryoletu.
 — Jestem tak duża jak drzewa, wszystkie liście co spadają — to pocałunki — zaczął znów głos, zmieniony przez oddalenie, taki muzykalny, taki rozpływający się w tchnieniach parku, że młody ksiądz drżał.
 Droga stawała się lepszą. Z góry widać było Artody w głębi spieczonej doliny. Kiedy kabryolet przerzynał drogę we wsi, ksiądz nie chciał się żadną miarą zgodzić na to, aby wuj go odwiózł na probostwo. Wyskoczył z kabryoletu mówiąc:
 — Nie, dziękuję, wolę przejść się, dobrze mi to zrobi.
 — Jak chcesz — odpowiedział w końcu doktór.
 I ściskając jego rękę:
 — No cóż? Gdybyś miał samych takich parafian