Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/104

 I nigdy nie czuł się tak zimnym, tak przytomnym, tak gotowym do śmiałej obrony.
 Teraz pewnym był siebie.
 — O! właśnie nadchodzi — podchwycił.
 Rzeczywiście, zbliżał się zawiadowca stacji.
 Skoro tylko przebiegł oczyma depeszą, zawołał:
 — Morderstwo popełniono na linji... Telegrafuje do mnie inspektor z Rouen.
 — Jakto? — zapytał Roubaud — zamordowano kogoś z urzędników...
 — Nie, nie, jakiegoś pasażera w wagonie... Ciało zostało wyrzucone, tuż po za tunelem Malaunay, na wiorście 153... I ofiarą jest jeden z członków naszej rady zarządzającej, prezes Grandmorrin.
 Teraz znów pomocnik zawiadowcy wydał okrzyk.
 — Prezesi o, biedna moja żona! to się dopiero zmartwi!
 Okrzyk był tak naturalny, tak żałosny, że pan Dabadie zwrócił nań uwagą.
 — A, prawda! kolega go znasz. Zacny człowiek, nieprawdaż?
 Potem, wracając do drugiego telegramu, adresowanego do naczelnika strażników.
 — To musi być od sędziego śledczego — dodał — zapewne polecenie jakieś... A teraz dopiero 25 minut na dziesiątą, więc jeszcze pana Cauche niema. Trzeba posłać czemprędzej do kawiarni kupieckiej. Tam go niezawodnie zastaną.
 W pięć minut nadszedł pan Cauche, sprowadzony przez jednego z oficjalistów.
 Był to dawny oficer, który uważając urząd swój jako emeryturę, nie przychodził na stację nigdy