Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/113

mając odpowiedzi przygotowanej zgóry. Spojrzał na żoną z pewnem wahaniem.
 — O nie! nie sądzą. Zamykano drzwiczki, gwizdano, ledwie zdążyliśmy do wagonu... A zresztą przedział był specjalnie zastrzeżony i nikt obcy nie mógł wsiąść, zdaje mi sią...
 Ale oczy jego żony rozszerzały się i stawały się tak wielkiemi, że lękał się przyświadczać.
 — Ha! zresztą kto to może wiedzieć... Może też kto wsiadł. Tłok, zamieszanie było wielkie...
 A w miarę jak mówił, głos jego stawał się wyraźniejszym, spokojniejszym, a do głowy przychodziły mu nowe pomysły do opowiadania.
 — Wiecie, państwo, na uroczystość do Hawru wybrało się bardzo wiele osób... Musieliśmy bronić swego przedziału przed podróżnymi drugiej, a nawet trzeciej klasy... A przytem stacja była bardzo licho oświetlona, nie widać było prawie nic... popychane się, krzyczano, w gorączkowym pośpiechu, przed ruszeniem pociągu... Tak, bardzo być może, że ktoś nie wiedząc, gdzie ma się podziać, a nawet korzystając z zamieszania, gwałtem dostał się do przedziału w ostatniej sekundzie.
 A przerywając sobie, wtrącił:
 — Nieprawdaż, moja droga? tak się musiało stać.
 Seweryna zupełnie zgnębiona, z chustką przy zaczerwienionych oczach, powtórzyła:
 — Tak, tak się stać musiało z pewnością.
 Odtąd trop został już wskazany.
 Pan Cauche i zawiadowca stacji, nic nie mówiąc, spojrzeli po sobie ze znaczącą miną.
 Tłum poruszył się cały, czując, że śledztwo się skończyło i każdy rad był popisać się przed innymi swojemi domysły.