Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/140

czmach, że gdyby prezes wpadł mu w ręce rozprułby go jak wieprza.
 — Powiedział tak i świadkowie mogliby to potwierdzić?
 — O! kochany sędzio, znajdziesz ich, ilu chcesz... Tak, w każdym razie, była to bardzo niemiła sprawa, tyle z nią mieliśmy kłopotu. Na szczęście, stanowisko mojego brata stawiało go ponad wszelkie podejrzenia.
 Pani Bonnehon zrozumiała, po jakim nowym tropie szedł teraz pan Denizet, i bardzo to ją zaniepokoiło, wołała nie zapędzać się zanadto przez wypytywania go ze swej strony.
 Wstał i oświadczył, że nie chce nadużywać dłużej bolesnej cierpliwości rodziny.
 Z polecenia jego, sekretarz odczytał protokół badań przed podpisaniem go przez świadków.
 Zeznania te były tak przyzwoicie napisane, tak oczyszczone z wszelkich słów niepotrzebnych, drastycznych i kompromitujących, że pani Bonnehon, z piórem w ręce, spojrzała z wdzięcznem zdziwieniem na tego Wawrzyńca, bladego, kościstego, na którego dotąd nawet nie rzuciła okiem.
 Potem, kiedy sędzia odprowadził ją do drzwi, zarówno jak synowicę i jej męża, uścisnęła go za ręce.
 — Prędko się zobaczymy, nieprawdaż? Pan wie, że zawsze jesteś oczekiwany w Doinville. Bo przecie liczysz się jeszcze do wiernych mi przyjaciół.
 Uśmiech jej przysłoniła melancholja, a tymczasem synowicą jej wyszła pierwsza, zlekka tylko się ukłoniwszy.
 Pan Denizet, zostawszy sam, odetchnął swobodniej, stał przez chwilę zamyślony.