Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/142

się czemprędzej uwolnić, od męczenia temi historjami, które go nic nie obchodziły.
 Zresztą tego dnia panu Denizetowi chodziło tylko o rysopis mordercy.
 Ponieważ tylko Jakób widział go na chwilę, od niego więc tylko spodziewać się można było w tym względzie wiadomości.
 Ale on nie powiedział nic więcej ponadto, co przy pierwszem zeznaniu; powtarzał, że scena morderstwa była dlań tylko widzeniem, sekundę trwającem, widokiem tak przelotnym, że pozostał we wspomnieniach jego niepochwytnym, bezkształtnym.
 Ot widział tylko człowieka, mordującego, drugiego człowieka, i nic więcej.
 Przez pół godziny sędzia, z uporczywą wytrwałością dręczył go powoli, zadawał mu jedno i to samo pytanie, w wszelkiej możliwej formie: czy ten człowiek wielki był, czy mały? czy miał brodę, włosy długie czy krótkie? jak był ubrany? z jakiej sfery zdawał się pochodzić?
 I Jakób zmieszany dawał odpowiedzi tylko niewyraźne.
 — No, a gdyby go panu pokazano? — spytał nagle pan Denizet, patrząc mu bystro w oczy — czybyś go pan poznał?
 Jakóbowi zadrgały zlekka powieki pod tem spojrzeniem, świdrującem mu czaszkę.
 Sumienie odezwało się w nim głośno.
 — Czybym go poznał... może.
 Ale już zaraz dziwna obawa zaplątania samego siebie, narzuciła mu system wymijający.
 — Nie nie sądzę, nigdy nie śmiałbym twierdzić.
 — Niech pan tylko pomyśli, pociąg pędził z szybkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę.
 Ruchem, pełnym zniechęcenia, sędzia miał mu