Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/153

 — Nie zrobiłem, ale powinienem był zrobić. Dalibóg, żałują tego bardzo.
 Więcej pan Denizet nie mógł z niego wydobyć.
 Daremnie ponowił zapytania, daremnie wracał dziesięć razy do jednego i tego samego przedmiotu, na różne sposoby. Nic! zawsze nic! To nie on.
 Cabuche wzruszał tylko ramionami i nazywał to głupiem.
 Przy aresztowaniu go, zrewidowano całą jego norę, ale nie znaleziono ani broni, ani biletów bankowych, ani zegarka; zabrano tylko spodnie, poplamione kilkoma kropelkami krwi, dowód potępiający.
 Znowu zaczął się śmiać: a to zabawne! to przecie królik, zduszony pod łeb, pokrwawił mu nogi! Nie on więc, ale sędzia, zanadto upierając się przy myśli o zbrodni, tracił grunt pod nogami, przeholowawszy swą przebiegłość zawodową, gmatwając najprostszą prawdę.
 Ten ograniczony człowiek, niezdolny walczyć sprytem, ale niezłomnej siły, kiedy mówił, niepomału go zniecierpliwił; on go miał tylko za winowajcę i każde nowe zaprzeczenie oburzało go, jako upór w dzikości i kłamstwie.
 Koniecznie chciał go na czem pochwycić.
 — Więc zaprzeczacie?
 — A tak, bo to nie ja...
 Pan Denizet gwałtownie zerwał się z miejsca; sam poszedł otworzyć drzwi od małego pokoiku sąsiedniego.
 I, przywoławszy Jakóba:
 — Czy poznajesz pan tego człowieka? — zapytał.
 — Znam go — odpowiedział mechanik zdziwiony. Widywałem go dawniej u Misarda.