Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/154

 — Nie, nie... Czy poznajesz go pan. jako tego człowieka w wagonie, mordercę?
 Jakób już się miał na baczności.
 Zresztą nie poznawał go wcale, tamten wydawał mu się czarniejszym i krótszym.
 Miał to już oświadczyć, gdy się namyślił, iż możeby tem zagalopował się zanadto. Postanowił więc mówić wymijąco.
 — Nie wiem... nie mogą powiedzieć... Zaręczam panu, że nie umiem powiedzieć.
 Pan Denizet, nie czekając dłużej, przywołał obojga Roubaudów.
 I zadał im pytanie.
 — Czy poznajecie państwo tego człowieka?
 Cabuche wciąż się jeszcze uśmiechał.
 Nie dziwił się wcale, kiwnął przyjaźnie głową Sewerynie, którą znał jeszcze, kiedy, będąc małą dziewczynką, mieszkała w Croix-de-Maufras.
 A ona i mąż jej drgnęli na jego widok.
 Zrozumieli: więc to był człowiek, o którego aresztowaniu mówił im Jakób, ten obwiniony, który usprawiedliwił nowe ich badanie.
 I Roubaud zdumiony był i przestraszony podobieństwem tego chłopca z urojonym mordercą, którego wymyślił rysopis: wprost sprzeczny ze swoim.
 Był to szczególny traf, jednak tak go przeraził, że wahał się z odpowiedzią.
 — No, poznajesz go pan?
 — Mój Boże! panie siędzio, powtarzam panu, to było poprostu przemijające uczucie... ktoś mnie potrącił... Tak, rzeczywiście, jest tak wielki, jak tamten i także blondyn i także bez brody.
 — No, więc go pan poznajesz?
 Pomocnik zawiadowcy, przyparty tem pytaniem stanowczem, drżał cały od walki wewnętrznej