Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/32

mu było jeszcze wiedzieć, zmuszaj ją wracać do szczegółów, udokładniać fakty. Z uchem, przytkniętem do ust nędznej, konał od tej spowiedzi, grożąc wciąż pięścią podniesioną, gotową opaść, gdyby zamilkła.
 Znów przesunęła się cała przeszłość w Doinville, dzieciństwo, młodość. Czy prezes myślał już o niej kiedy ją wziął po śmierci jego ogrodnika i kazał wychowywać razem z córką?
 Tak, musiało się to już zacząć wtedy, kiedy inne dzieci uciekały wśród zabawy, gdy się zjawiał, a ona uśmiechnięta, z główką podniesioną czekała, ażeby jej, przechodząc, dał klapsa po buzi.
 A później, skoro mówi, iż patrząc mu prosto w oczy, otrzymywała wszystko, o co prosiła, to czy nie dlatego, że czuła się panią; o! jakże wstrętny ten starzec, wychowujący dziecko, dla swojej żądzy!
 Roubaud dyszał.
 — Więc w którym roku życia zostałaś jego kochanką?
 — W siedemnastym.
 — Kłamiesz!
 Kłamać, mój Boże! po co?
 Wzruszyła ramionami, z niezmiernem znużeniem.
 — I gdzież się to stało pierwszy raz?
 — W Croix de Maufres.
 Jęk wydarł mu się z gardła. Potem nagle wstrząsnął nią silnie.
 — Więc, na miłość Boską, po co wyszłaś za mnie?... Wiesz, że takie oszustwo to ohydna podłość?... Złodziejki w więzieniu czystsze mają sumienie... Musiałaś mnie nie kochać, musiałaś mną pogardzać? Co? dlaczego mnie zaślubiłaś?
 Ruchem odpowiedziała, że nie wie.