Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/38

łą i pociemniałą, jakby na niej zaległ cień zapadającej nocy.
 Już się namyślił, plan jego był już gotów. Przy gasnącym blasku dziennym spojrzał na zegar z kukułką i wyrzekł głośno:
 — Dwadzieścia minut na szóstą.
 I zdziwił się: upłynęła zaledwie godzina i godzina wystarczyła na tyle rzeczy! A jemu się zdawało, że się męczyli tak już całe tygodnie.
 — Dwadzieścia minut na szóstą! mamy czas.
 Seweryna, nie śmiąc go wypytywać, śledziła go wciąż niespokojnemi oczyma. Zobaczyła, jak szuka czegoś w szafie i wyjmuje papier, buteleczkę atramentu i pióro.
 — Masz! napiszesz.
 — Do kogo?
 — Do niego... Siadaj.
 A gdy instynktownie odsuwała się od krzesła nie wiedząc jeszcze, czego będzie od niej wymagał, przyciągnął ją i posadził na krześle tak gwałtowniej że czuła się jakby przybitą.
 — Pisz: „Jedź pan dziś wieczorem pociągiem pospiesznym o wpół do siódmej i nie pokazuj się aż w Rouen“.
 Trzymała pióro, lecz ręka jej drżała, strach jej powiększała tajemniczość, jaką dla niej stanowiły te dwa wiersze.
 To też ośmieliła się nawet podnieść głowę błagalnie.
 — Mój drogi, co chcesz zrobić?... Proszę cię... wytłomacz mi.
 On głosem nieułagalnym powtórzył:
 — Pisz, pisz!
 Potem, wpatrzywszy się w jej oczy, bez gniewu,