Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/81

odważyć, gdy drgnął, posłyszawszy obok siebie jakiś szmer.
 Flora stała tuż, patrząc, jak on. Ciekawa była zawsze wypadków, niech tylko powiedziano, że bydlę albo człowiek przejechany został przez pociąg, z pewnością zaraz tam była.
 Ubrała się na nowo, chciała zobaczyć trupa, o którym mówił ojciec.
 Ale po pierwszem spojrzeniu nie zawahała się wcale.
 Jedną ręką podniosła latarnię, drugą ujęła za głowę i odwróciła ją.
 — Strzeż się, nie wolno — wyszeptał Jakób.
 Ale ona wzruszyła ramionami.
 I głowa ukazała się w blasku żółtym, głowa starca, z dużym nosem, oczyma niebieskiemi, szeroko rozwartemi.
 Poniżej podbródka zionęła rana, okropna, głęboki otwór, przerżnięcie szyi, rana rozorana, jakgdyby w niej nóż się obrócił.
 Krew płynęła najobficiej po prawej stronie piersi. Na lewej stronie, w dziurce od paltota, wstążka orderu komandora wydawała się cała bryłką skrzepłej krwi.
 Flora wydała lekki okrzyk zdziwienia.
 — A! to stary!
 Jakób, nachylony, tak, jak ona, zbliżał się, włosy mieszając z jej włosami, ażeby lepiej widzieć; dusił się, dławił na ten widok.
 Mimowolnie powtórzył:
 — Stary... stary...
 — Tak, stary Grandmorrin... Prezes.
 Przez chwilę jeszcze przyglądała się tej twarzy bladej, ustom wykrzywionym, oczom rozszerzonym, w przerażeniu.