Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 2.djvu/12

inaczej, przedstawiała mu ją większą, silniejsza potężniejszą.
 Może ona nietylko dopomagała, ale nawet uderzyła.
 Był o tem przekonany, bez żadnego nawet dowodu.
 A odtąd wydała mu się niezwykłą kobietą, nie taką, jak inne.
 Teraz oboje rozmawiali wesoło, jak para młodych ludzi, którzy się tylko co poznali i zaczynają się już kochać.
 — Daj mi pani rękę, niech ją rozgrzeję.
 — O! nie, nie tutaj. Mógłby nas kto zobaczyć.
 — Kto? przecie jesteśmy sami... A zresztą coby to szkodziło. Dzieci nie rozumieją...
 — Spodziewam się.
 Śmiała się szczerze, z radości, że jest uratowana.
 Chłopca tego nie kochała; była tego zupełnie pewną, jeżeliby przyrzekła, już myślała, jakby nie dotrzymać.
 Wyglądał tak potulnie, może nie będzie się naprzykrzał, i wszystko da się załatwić bardzo dobrze.
 Więc zgoda, jesteśmy koledzy, a nic w tem złego nie mogą widzieć ani inni, ani mój mąż... Teraz puść mi pan rękę i nie patrz tak na mnie, bo sobie popsujesz oczy.
 Lecz on nie przestawał trzymać jej delikatnych palców w swoich.
 Bardzo pocichu wyjąkał:
 — Pani wiesz, że cię kocham...
 Żywo wyrwała mu się, trochę się obruszywszy.
 I, stanąwszy przed ławką, na której siedział: