Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 2.djvu/122

jemniczem krzątaniem się po pokoju, wreszcie rzekł półgłosem:
 Myślałem, że jesteś głodna.
 — Ależ tak!... umieram z głodu... W Rouen dali taki zły obiad, że go zaledwie skosztowałam.
 — To możebym jeszcze zeszedł i kupił kurczę pieczone?...
 — Niel... nie!... nie!... — przerwała mu szybko. — Nie chcę!... potem możebyś nie mógł się już dostać z powrotem... o nie!... nie chcę... obejdę się ciastkiem.
 Usiedli jedno obok drugiego prawie na jednem krześle, ona podzieliła ciastka na dwie części i zaczęli zajadać je, patrząc na siebie, umizgając się.
 Seweryna skarżyła się, iż czuje pragnienie. Wypiła dwie szklanki madery. Krew wystąpiła jej na twarz i zaczerwieniła policzki.
 Za nimi piec rozpalony ogrzewał ich plecy.
 Jakób przechylił się i pocałował Sewerynę w szyję, obnażoną z ubrania.
 — Pst!... pst!...
 Położyła palec na ustach i dała mu znak aby słuchał.
 Z pod podłogi wydobywał się odgłos rytmiczny i dochodziły dźwięki tańca.
 Bawiono się tam widocznie bardzo wesoło.
 Sąsiadka obok otworzyła drzwi i boso pobiegła przez korytarz do zlewu, gdzie wylała mydliny z miednicy. Po chwili powróciła i zamknęła drzwi za sobą.
 Taniec i muzyka na dole ustały chwilowo.
 I znów zapanowała cisza, wśród której słychać tylko było odległy turkot wagonów, przesuwanych po szynach na stacji, i płaczliwy, urwany świst lokomotywy.