Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 2.djvu/139

I on już swe siły wyczerpał. Do samego Hawru żadne z nas nie odezwało się ani słowem. O!... nienawidzę za to wszystko, co mi kazał wycierpieć... a ciebie!... ciebie kocham!... jedyny!... najdroższy!... bo tyś jest dla mnie szczęściem... rozkoszą!...
 Ostatni ten wykrzyk wywołany został chęcią przytłumienia wspomnień przykrych.
 Seweryna pragnęła zapomnieć o przeszłości, tonąc w szczęściu obecnem.
 Na Jakóbie jednak opowiadanie to, dziwne wywarło wrażenie.
 — Nie... nie... zaczekaj... siedziałaś na jego nogach, i czułaś, jak umierał?...
 Nieznane uczucie w nim się budziło... Jakaś fala gwałtowna przypływała do piersi, zalewała głowę, budząc w niej widmo czerwone. Opanowała go ciekawość, dowiedzenia się szczegółów najdrobniejszych, dotyczących chwili morderstwa.
 — A nóż... czułaś jak nóż wpijał się w gardło?...
 — Tak, było to jedno tylko uderzenie... głuche, krótkie...
 — Jedno tylko? głuche?... żadnego szarpania?.. jesteś pewna?...
 — Nie, nie, cios jeden, raz tylko zadany.
 — A potem drganie? co?...
 — Tak. Trzy razy... o!... wzdłuż całego ciała, od stóp do głowy... czułam je doskonale... pierwsze bardzo mocne, potem słabe...
 — I umarł wyprężony?
 — Tak.
 — A ty?... coś uczuła, widząc, że umiera od uderzenia nożem?
 — Ja?... o... ja nie wiem...