Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 2.djvu/23

 — Niech się pan nie boi, nie spóźniłam się, jestem.
 On również śmiał się, zadowolony, że już była.
 — Dobrze! bardzo dobrze!
 Ona znowu się wspięła i odezwała się ciszej:
 — Mój przyjacielu, jestem zadowolona, bardzo zadowolona... Wszystko dobrze poszło, lepiej niż mogłam pragnąć.
 Zrozumiał, o czem mówiła, i on się także bardzo ucieszył.
 Potem pobiegła już do wagonów, ale raz jeszcze odwróciła głowę i odezwała się żartobliwie:
 — Tylko teraz niech mi pan kości nie połamie.
 Jakób zaś zawołał wesoło:
 — E! niech się pani nie boi.
 Już zamykano drzwiczki, i Seweryna ledwie zdążyła wsiąść.
 Jakób, na znak nadkonduktora, zagwizdał, poczem otworzył regulator.
 Pojechano.
 Był to taki sam odjazd, jak owego pociągu tragicznego w lutym, o tej samej godzinie, wśród tego samego ruchu na stacji, wśród tego samego zgiełku i tego samego dymu.
 Lecz teraz jeszcze było widno. Zmrok zapadał, ale jeszcze przejrzysty, łagodny, upajający.
 Seweryna wyglądała oknem.
 A na lokomotywie Jakób, stojąc po prawej stronie, ciepło ubrany w kaftan wełniany, z okularami na oczach, przypomocowanemi w tyle głowy, pod czapką, nie spuszczał wzroku z drogi, wychylał się co chwila, ażeby lepiej widzieć ciągnącą się przed nim przestrzeń toru.
 Wstrząsany podskakiwaniem maszyny, na co nawet nie zwracał uwagi, rękę prawą trzymał na