Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 2.djvu/94

amerykanin kiwając głową powątpiewająco, zauważył:
 — Potrzeba conajmniej pięć lub sześć godzin czasu, zanim przekopią przejście.
 — Conajmniej! — dodał drugi — i to przy pomocy dwudziestu robotników.
 Jakób zdołał wytłomaczyć nadkonduktorowi iż trzeba kogokolwiek z pociągu posłać do Barentin z wezwaniem o pomoc. Ani on sam, ani też Pecqueux nie mogli odstąpić maszyny. Wybór więc padł na młodego konduktora.
 Nie namyślając się długo, puścił się w drogę, brnąc w śnieżnej zaspie. Wkrótce zniknął z oczu przy wyjściu z wąwozu, na skręcie toru kolejowego.
 Miał cztery kilometry do przebycia, nie mógł więc powrócić wcześniej jak za dwie godziny.
 Jakób, zrozpaczony, opuścił na chwilę swe stanowisko i podszedł do pierwszego wagonu, gdzie spostrzegł Sewerynę, opuszczającą okno.
 — Nie obawiaj się pani niczego, niema najmniejszego niebezpieczeństwa.
 Mówił jej „pani“, aby nie zwrócić niczyjej uwagi.
 — O! nie obawiam się wcale, niepokoiłam się tylko o pana.
 W słowach ich tyle było słodyczy, iż podziałały na nich uspakajająco. Uśmiechnął się i wzrokiem zamienili uścisk wzajemny.
 W chwili, gdy Jakób odwrócił się, wracając na maszynę, Seweryna ujrzała coś zupełnie nieoczekiwanego.
 U góry, na szczycie skarpy stała Flora, ku maszynie zaś schodził Misard w towarzystwie dwóch ludzi, których z początku nie poznała.
 Usłyszeli oni rozpaczliwa gwizdanie i Misard,