Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 3.djvu/167

pieca, rozpalone do czerwoności, oświecały ruchomy mostek kolorem fioletowym.
 Pecqueux schylał się kilka razy ku ziemi, jakby szukał czegóż, a Jakóbowi zdawało się, iż czuje na swych nogach dotknięcie ręki. Pecqueux miał widoczny zamiar schwycenia go i zrzucenia pod koła pociągu. A może mu się tylko tak zdawało, może to zwykły objaw pijaństwa.
 Pecqueux przykląkł i rozbijał z zawziętością węgle dużym młotkiem, mrucząc coś przytem pod nosem.
 Co chwilę otwierał ognisko i dokładał węgla w ilości nadmiernej.
 — Dosyć! — krzyknął Jakób.
 Pecqueux udał, że nie rozumie; i dalej nakładał łopatę po łopacie, a gdy nareszcie Jakób zniecierpliwiony, schwycił go za rękę, podniósł się i grożąc pięścią, zawołał:
 — Nie ruszaj!... bo zabiję!... podoba mi się jechać tak prędko...
 Znalazł wreszcie powód do sprzeczki, której tak długo szukał.
 Pociąg tymczasem biegł szybko po równinie pomiędzy Bolbec i Motteville.
 Miał jechać do Paryża, zatrzymując się jedynie w kilku punktach, dla nabrania wody. Ośmnaście wagonów, przeładowanych ludźmi pijanymi, przebiegało, wydając łoskot monotonny.
 A ci ludzie, przeznaczeni na rzeź wojenną, śpiewali, krzyczeli na zabój, głusząc swym krzykiem łoskot pociągu.
 Jakób zamknął nogą drzwiczki ogniska.
 — Za dużo ognia! — zawołał, powstrzymując się jednak od wybuchu — śpij... jeśli jesteś pijany.
 Ale Pecqueux otworzył piec natychmiast i znów