Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 3.djvu/34

 W tej chwili zawisła u jego ramion i czuła niespokojna, jak drży na całem ciele.
 — Przestraszyłam cię? — zapytała.
 — Nie, nie, chodźmy, nikt nie może nas dostrzedz.
 I szli po cichu, nie mówiąc ani słowa.
 Seweryna oparła głowę na jego ramieniu, od chwili do chwili podnosiła ją i całowała go w policzek, on odpowiadał pocałunkiem, składanym na skroni.
 Z wieży oddalonego, kościoła odezwał się dźwięk godziny pierwszej.
 Nie przerywali ani na chwilę milczenia, myśleli o jednem i tem samem. Zresztą po co czas tracić na słowa niepotrzebne, gdy działać potrzeba?
 Seweryna, ściskając go, poczuła nóż w jego kieszeni, widocznie zatem postanowił dokonać tego, czego od niego żądała.
 Po chwili usta jej się otwarły i szepnęła głosem cichym:
 — Przed chwilą przyszedł na górę, nie wiem po co... Widziałam, jak brał rewolwer, którego zapomniał, wychodząc. Bezwątpienia będzie zwiedzał dziś magazyny.
 I znowu milczeli.
 Uszedłszy ze dwadzieścia kroków, Jakób odezwał się:
 — Tak... to bardzo prawdopodobne... złodzieje jacyś zakradli się wczorajszej nocy i zabrali w tej stronie mnóstwo rzeczy. Zapewne będzie dziś na nich czatował.
 Seweryna zadrżała nieznacznie i znowu popadli w milczenie i szli krokiem wolnym.
 Niepewność jakaś zaczęła ją opanowywać.