Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 3.djvu/35

 Czy to jest na prawdę nóż, co poczuła w jego kieszeni.
 Dwa razy przycisnęła się do niego, całując go raz po raz, aby się przekonać. Niedowierzała.
 Nareszcie, niby niechcący opuściła rękę i znów przysunęła się do niego.
 Dotknęła kieszeni... nóż to był z pewnością.
 Jakób dostrzegł ten manewr, przycisnął ją gwałtownie do swych piersi i szepnął do ucha:
 — Nadejdzie z pewnością... będziesz wolną.
 I znów szli dalej w milczeniu, zaledwie mogąc rozróżnić przedmioty, obok których przechodzili.
 Doszedłszy do stosów węgla, stanęli, wytężając wzrok i słuch, aby nic nie uszło ich uwagi.
 — Słyszysz!... tam się ktoś odzywa.
 — Nie... to wagon przesuwa się po szynach.
 — Ależ tam... na prawo, ktoś idzie, słychać chrzęst piasku pod nogami.
 — Nie... to szczury gospodarują na stosach węgla.
 Chwile ubiegały, nagle Seweryna pochwyciła go silnie za rękę.
 — Patrz!... to on!...
 — Gdzie?... nic nie widzę.
 — Zdąża wprost ku nam... widzisz? cień jego odbijał się na białym murze...
 — Ten punkt czarny?... sądzisz, że to cień?
 — Jestem pewna.
 —A. więc idzie sam?
 — Sam, z pewnością sam.
 I w tej chwili stanowczej zarzuciła mu gwałtownie ramiona na szyję, i uwisła u jego ust, całując je długo, przeciągle, jakby chciała wraz z tchnieniem krew weń przelać swoją.
 Jakże go kochała!... a jak nienawidziała tam-