Strona:PL Zola - Doktór Pascal.djvu/470

czął go już badać z wielką uwagą, przytknąwszy ucho do piersi chorego.
 Kilka minut upłynęło w milczeniu głębokiem.
 A więc? — spytał Pascal, kiedy młody lekarz się wyprostował.
 Ten ostatni nie zaraz głos zabrał. Czuł, iż mistrz bez przerwy patrzy mu prosto w oczy. To też bynajmniej ich nie odwrócił, a na owo pytanie, pełne odwagi i krwi zimnej, odpowiedział szczerze:
 — Dobrze więc! prawda, przypuszczam, iż mamy do czynienia z zapaleniem błony.
 — Ach! to ładnie z pańskiej strony, że nie kłamiesz — odrzekł doktór. — Bałem się zaś przez chwilę, że będziesz kłamał, i to mi z góry sprawiało przykrość.
 Ramond na nowo zaczął się przysłuchiwać, mówiąc półgłosem.
 — Tak, ruchy są zbyt gwałtowne; pierwszy szmer jest tępy i głuchy, podczas gdy drugi, przeciwnie, głośny... Czuć, iż wierzchołek obniża się i spychany jest ku pasze... Istotnie jest to zapalenie błony; to prawie pewne...
 Potem dodał, wstając:
 — Ale żyć z tem można i lat dwadzieścia.
 — Bezwątpienia, niekiedy — odparł Pascal. — Przynajmniej nie umiera się odrazu, niby od pioruna.
 Rozmawiali jeszcze, podziwiając wzajemnie niebywały wypadek zapalenia błony, obserwowany w szpitalu w Plassans.
 Przy odejściu wreszcie młody lekarz zapowiedział, iż natychmiast przyjdzie, skoro tylko otrzyma nowiny w sprawie Grandguillota.