Strona:PL Zola - Dzieło.djvu/271

zbóż plamę. Potem poszedł do domu z sercem cięźkiem nieusprawiedliwionym jakimś smutkiem. Krystynie nie powiedział nic o tem spotkaniu.
 W tydzień później Krystyna z dzieckiem na ręku poszła do Faucheurów kupić funt makaronu i zapóźniała się nieco z powrotem, rozmawiając po drodze z którąś ze swoich sąsiadek, kiedy pan jakiś, przybyły powozem, podszedł do niej i spytał:
 — Do pana Klaudyusza Lantier, czy to tędy, nieprawdaż?
 Stanęła przejęta i odpowiedziała z prostotą:
 — Tak, panie. Jeśli zechcesz pójść ze mną...
 Przez jakie sto metrów szli obok siebie. Przybyły, który zdał się znać ją już, przypatrywał jej się z serdecznym jakimś uśmiechem; ponieważ jednak przyspieszyła kroku, pokrywając swe pomięszanie poważną miną, milczał. Otwarła drzwi i wprowadziła go do sali, mówiąc:
 — Klaudyuszu, gość do ciebie.
 Nastąpił okrzyk i obaj mężczyzni padli sobie w ramiona.
 — A! mój stary, mój Piotrze, a! jakiś ty dobry, że przyszedłeś! A Dubuche?
 — W ostatniej chwili zatrzymało go jakieś zajęcie, przysłał mi kartkę tylko, żebym jechał nie czekając już na niego.
 — Dobrze! spodziewałem się tego potrosze... Ale ty jesteś! ty! A! jakżem ja zadowolony!