Strona:PL Zola - Dzieło.djvu/272

 I zwracając się do Krystyny, która się uśmiechała porwana ich radością:
 — Prawda, nie opowiedziałem ci tego. Spotkałem tu któregoś dnia Dubucha, idącego tam do posiadłości tych potworów...
 Ale przerwał sobie poważnie:
 — Nie, ja doprawdy tracę głowę, słowo daję! Nie znacie się jeszcze, nie mówiliście z sobą nigdy a ja was tak pozostawiam... Moja droga, widzisz tego pana, to stary mój kolega, Piotr Sandoz, którego kocham jak brata... I uściskacie się oboje!
 Krystyna zaczęła śmiać się serdecznie i z całego serca podała policzek. Sandoz pozyskał ją sobie od pierwszej zaraz chwili swoją dobrodusznością, swoją stałą przyjaźnią i tą ojcowską jakąś sympatyą, z którą na nią poglądał. Jakieś wzruszenie napędziło jej łzę do oka, kiedy przytrzymał jej ręce w swoich dłoniach, mówiąc:
 — Jak to ślicznie, że pani kochasz Klaudyusza i trzeba wam się kochać zawsze, bo to jedno jest jeszcze, co ma świat najlepszego.
 Potem schylając się, by pocałować malca, którego trzymała jeszcze na ręku:
 — A więc już jest jeden?
 Malarz jakimś ruchem ręki zdał się usprawiedliwiać.
 — Co chcesz? To wyrasta, choćby się o tem i nie myślało!
 Klaudyusz zatrzymał Sandoza w sali, kiedy