Strona:PL Zola - Kartka miłości.djvu/107

chciała przyjąć przebaczenia i nie wstała z ławki, dusząc się tylko łzami.
 Pan Rambaud i doktór zbliżyli się do niej. Pierwszy pochylił się i wzruszonym głosem zapytał:
 — Czegoś się pogniewała, kochanko, cóżem ci zrobił?
 — Och! — rzekło dziecię, odejmując rączki i ukaząujc wzburzoną twarzyczkę — chciałeś mi zabrać mamę.
 Doktór, który słuchał tego, zaśmiał się. Pan Rambaud nie zrozumiał od razu.
 — Co ty mówisz?
 — A tak, w tamten wtorek... O, dobrze wiesz o tem ukląkłeś, pytając mnie cobym powiedziała na to, gdybyś pozostał u nas.
 Doktór nie śmiał się już. Zbladłe usta drżały. Przeciwnie, pan Rambaud zarumienił się, zniżył głos i wyjąkał:
 — Ależ powiedziałaś, że będziemy zawsze bawili się razem.
 Nie, nie, nie wiedziałam — odpowiedziało dziecię z gwałtownością. — Nie chcę teraz, słyszeć!.. Nie mów o tem nigdy, nigdy, a będziemy w przyjaźni.
 Helena stojąc z koszykiem, do którego złożyła była swą robotę, usłyszała te ostatnie słowa.
 — Chodźmy Joanno — rzekła. — Kto płacze, nie powinien tem nudzić nikogo.
 Ukłoniła się, popychając przed sobą. Doktór bardzo blady, nie spuszczał z niej oka. Pan Rambaud był zmięszany. Tymczasem pani Deberle i Paulina, przy pomocy Malignona, obracały Lucjana na wszystkie strony, żywo rozprawiając, jak mu będzie do twarzy w kostiumie markiza Pompadur.
 Nazajutrz Helena sama była pod wiązami. Pani Deberle, zajęta balem, wzięła z sobą Lucyana i Joannę. Doktór wróciwszy wcześniej niż zwykle, żywo zbiegł z ganku;