Strona:PL Zola - Kartka miłości.djvu/22

 — Jakżeście panie dobre!!.. Zapominacie panie o nas.
 — Przychodzimy względem tej loterji, wie pani?
 — Bardzo dobrze, bardzo dobrze.
 — Oh, nie możemy siadać. Musimy jeszcze być w dwudziestu domach.
 — Ależ przecie zatrzymacie się panie chwileczkę.
 Obie panie usiadły wreszcie na brzegu kanapy. Cienkie głosiki jeszcze cieniej odezwały się znowu.
 — I cóż? wczoraj, w Wodewilu?
 — Przepysznie!
 — Wiecie panie, że odpina suknię i odrzuca włosy... Na tem zależy całe wrażenie.
 — Powiadają, że połyka coś dla nadania sobie zielonej cery.
 — Nie, nie, tylko wszystkie ruchy są obrachowane... Ale trzeba było obmyślić je naprzód.
 — To zadziwiające.
 Obie panie powstały. Za chwilę już ich nie było. W salonie znowu się zrobiło spokojnie i ciepło. Hjacynty, stojące na kominie, wydawały przenikliwy zapach. Z ogrodu dolatywał hałas gwałtownej kłótni wróbli, których całe stado zleciało się na trawnik. Pani Deberle, zanim usiadła, spuściła tiulową haftowaną zasłonę okna, naprzeciw którego siedziała; i wróciła na swe miejsce; łagodniejszy blask padł na nią.
 — Przepraszam panią — rzekła — nie mam jednej chwili swobodnej...
 I bardzo przyjaźnie znowu mówić zaczęła z Heleną. Zdawała się znać po części historję jej życia, zapewne za pomocą ploteczek, które krążyły po domu, gdzie Helena mieszkała, a który był jej własnością. Ze śmiałością, pełną taktu i przyjaźni, jak się zdawało, mówiła o jej mężu i okropnej śmierci jego w hotelu Var na ulicy Richelieu’go.
 — I to zaraz po waszem przybyciu, nieprawdaż? I nigdy przedtem nie byłaś pani w Paryżu... Musiało to być