Strona:PL Zola - Odprawa.djvu/104

 — Zatem — wymówił Saccard głosem zdumionym i jakby zawiedzionym — ów jegomość ze wsi zaślubi młodą dziewczynę?
 — Nie, on nie może, jest żonaty.
 Nastała cisza. Chrapliwy oddech Anieli rozlegał się jeszcze boleśniej w drgającem powietrzu. Mała Klotyldka przestała się bawić; patrzyła na panią Sydonię i ojca wielkiemi swemi oczyma zastanawiającego się nad wszystkiem dziecka, jak gdyby rozumiała ich rozmowę. Saccard począł zadawać krótkie, zwięzłe pytania:
 — W jakim wieku jest ta dziewczyna?
 — Ma dziewiętnaście lat.
 — Ciąża trwa odkąd?
 — Od trzech miesięcy. Z pewnością nastąpi prawdopodobnie poronienie.
 — A rodzina czy jest bogatą i poważaną?
 — Stare mieszczaństwo. Ojciec był wysokim urzędnikiem. Bardzo piękny majątek.
 — Ileż poświęciłaby ciotka?
 — Sto tysięcy franków.
 Nowa nastąpiła po tych słowach cisza. Pani Sydonia nie zapłakiwała się już; obrabiała teraz interes, jej głos nabierał metalicznych dźwięków tandeciarki, targującej się o kupno. Brat jej, patrząc na nią z pod oka, dodał z pewnem wahaniem:
 — A ty co chciałabyś?...
 — Zobaczymy to później — odpowiedziała. — Oddałbyś mi z kolei przysługę.
 Odczekała kilka sekund, a ponieważ umilkł, spytała wprost: