Strona:PL Zola - Odprawa.djvu/362

 W chwilach wielkich okoliczności mówiła mu „ty“ bez ceremonii. Larsonneau, nie odpowiadając na zapytanie, skłonił się żartobliwie, uderzając dłonią po wewnętrznej kieszeni fraka.
 — Och! Ten wielki Lar! — szepnęła młoda kobieta zachwycona.
 Ujęła go wpół i ucałowała.
 — Czekaj — powiedziała — chcę natychmiast tych gałganków... Rozan jest w moim pokoju; pójdę po niego.
 Ale on ją powstrzymał i z kolei całując jej ramiona:
 — Wiesz już o co ja znów cię prosiłem?
 — Ach, owszem, wielki głupcze, to rzecz umówiona.
 Powróciła, przyprowadzając z sobą księcia. Larsonneau miał ubiór bardziej elegancki od księcia, rękawiczki lepiej opinające się na ręce, krawat sztuczniej zawiązany. Podali sobie niedbale rękę i zaczęli mówić o przedwczorajszych wyścigach, gdzie koń jednego z ich przyjaciół został pobity. Laura przestępowała z nogi na nogę, niecierpliwie.
 — Słuchajno, mój luby, bo to nie o to teraz chodzi — przemówiła do Rozana — wielki Lar przyniósł te pieniądze, co to wiesz. Trzebaby skończyć.
 Larsonneau udał, że sobie przypomina dopiero.
 — Ach, tak, to prawda — wymówił — mam tę sumę... Ale jakżebyś książę dobrze zrobił, gdybyś