Strona:PL Zola - Odprawa.djvu/371

Saccard zdziwił się, że Maksym nie poszedł za nią.
 — I cóż? — spytał go.
 — Słowo daję, nie — odpowiedział młody człowiek. — Namyśliłem się...
 Potem przyszedł mu pomysł do głowy, który wydał mu się bardzo zabawnym:
 — Ustąpię ci mego miejsca, jeśli chcesz. Śpiesz się, jeszcze nie zamknęła drzwi.
 Ale ojciec wzruszył zlekka ramionami mówiąc:
 — Ja, jak na teraz, mam coś daleko lepszego, mój mały.
 Czterej mężczyźni zeszli razem. Na dole książę chciał koniecznie zabrać agenta do swego powozu; matka jego mieszkała na Marais, mógł zatem po drodze odwieźć go na ulicę Rivoli. Larsonneau jednak odmówił, zamknął sam drzwiczki karety i zawołał na stangreta, żeby jechał. I pozostał na trotoarze bulwaru Hausmana z dwoma innymi, rozmawiając jeszcze i nie myśląc się bynajmniej oddalać.
 — Ach, ten biedny Rozan! — zawołał Saccard, który naraz wszystko zrozumiał.
 Larsonneau klął się, że to czyste przywidzenie, że on drwi sobie z takich rzeczy, że jest przecie człowiekiem praktycznym. A kiedy dwaj inni wciąż żartowali jeszcze a zimno coraz bardziej stawało się dojmującem, zawołał w końcu:
 — Słowo daję, tem ci gorzej, ja dzwonię!... Jesteście wielce niedyskretni, moi panowie.