Strona:PL Zola - Płodność.djvu/240

 — Mama mnie do pana przysłała, proszę by pan był tak dobry i zechciał zejść na chwilę.
 — Ale któż ty jesteś?..
 — Cecylka...
 — Cecylka Moineaud?..
 — Tak, panie.
 Mateusz odgadł, że miało to jakiś związek z dzisiejszem wyrzuceniem Noriny z zakładu.
 — A gdzież twoja mama na mnie czeka?..
 — Czeka na pana na dworzu, na ulicy... ztąd niedaleko... I kazała mi panu powiedzieć, że jeżeli pan nie zechce przyjść, to staną się wielkie nieszczęścia dla wielu osób...
 Popatrzył na nią. Była wysoka i cienka jak tyczka, twarz miała nijaką, o zrezygnowanym wyrazie, przypominającym starą Moineaud i trzęsła się z zimna w mizernej sukience i w chustce, zarzuconej na bezbarwne włosy. Mateusz ulitował się i rzekł, że za nią pójdzie. Dziewczynka prześlizgnęła się przez korytarz i schodziła ze schodów rozglądając się z ostrożnością, widocznem było, że zdołała tu wejść niedostrzeżona i pragnęła teraz ujść, nikogo nie spotykając. Przed drzwiami zakładu stała ośmioletnia jej siostra, która mrugnąwszy znacząco, poszła przodem dla wskazania drogi.
 — Któż to jest?.. spytał Mateusz Cecylkę.
 — To moja siostra, Irma.
 — Dlaczegóż ona stała na ulicy?.. dlaczego nie weszła razem z tobą?..