Strona:PL Zola - Płodność.djvu/600

 — Więc pani przyjechałaś po mnie?
 — Tak... niech się pan śpieszy, zaraz pojedziemy.
 — Dobrze, tylko powiem służącej, by przygotowała pokój Reginy na jej przyjęcie.
 Wyszedł, znikł na chwilę, jeszcze nie bardzo zaniepokojony, lecz rozgorączkowany a pozornie zajęty znalezieniem swego kapelusza i rękawiczek, których nie mógł się doszukać z pośpiechu.
 Skoro tylko wyszedł z pokoju, Serafina, która oczyma za nim śledziła, znów się wyprostowała jak w przygotowaniu do walki, przewidując, że ciężki bój będzie miała do przetrwania. Pod płonącemi, ryżemi włosami, twarz Serafiny wydawała się przerażająco bladą a oczy jej o złotych iskierkach paliły się złowrogim ogniem. Spotkawszy się z oczyma Mateusza, patrzeli na siebie w milczeniu, ona z dziką śmiałością, on równie blady jak ona i tknięty okropnością swoich domysłów.
 — Co się stało?.. spytał głosem zniżonym.
 — Strsszne nieszczęście. Jego córka umarła.
 Ledwie, że zdołał powstrzymać krzyk wyrywający mu się z piersi i załamał ręce w geście rozpaczliwego pożałowania.
 — Umarła!.. Umarła tam... u tego Saraille, w tej łotrowskiej jaskini!
 Serafina drgnęła ze zdziwienia a zarazem ze strachu.