Strona:PL Zola - Paryż. T. 1.djvu/290

 To objaśnienie okazało się wystarczającem, drzwi się uchyliły i Celinka wpuściła gościa, mówiąc:
 — Przepraszam, że nie zaraz się odezwałam, ale mama Teodora wyszła i przykazała po kilka razy, abym nikomu drzwi nie otwierała.
 W pierwszej chwili Piotr pomyślał, że zapewne Salvat się tutaj znajduje. Lecz jeden rzut oka, wystarczył, by go przekonać, że izba, w której mieszkała cała rodzina razem, była teraz pusta, i prócz Celinki nikogo w niej nie było. Pani Teodora musiała żyć obecnie w bezustannej obawie zjawienia się policyi. Czy wiedziała gdzie się ukrywa Salvat?... Czy się z nim widuje?... Czy on tutaj powraca czasami? — Pytania te cisnęły się na usta Piotra.
 — A. twój ojciec, moje dziećko, czy także wyszedł?...
 — Papy niema.. papa miał wiele zmartwień, więc go z nami nie ma...
 — Jakto niema?...
 — Tak, niema go... nigdy, nawet na noc nie wraca... nie wiemy, gdzie się podział.
 — A może pracuje gdzie daleko?...
 — O nie, bo przysłałby nam pieniędzy.
 — Więc wyjechał w podróż?...
 — Niewiem....
 Piotr przestał się dopytywać, zawstydziwszy się na myśl, że powodowany ciekawością indaguje to dziecko pozostawione same w domu.