Strona:PL Zola - Paryż. T. 1.djvu/293

ści społecznej, przeciwko nędzy dokuczającej tym niewinnym istotom, i znów ogarnął nim szał współczującego miłosierdzia, tej ostatniej ucieczki, jaka go ratowała, gdy wszystkie inne wierzenia na zawsze w nim runęły.
 Czas mijał a Teodora nie wracała. Piotr zaczynał się niecierpliwić, bo chciał ztąd koniecznie pójść do fabryki Grandidiera.
 Celinka, pragnąc go zatrzymać, rzekła:
 — Dziwna rzecz, że mama Teodora dotąd nie powróciła... Zapewne musiała się zagadać.
 Wtem przyszło jej na myśl:
 — Jeżeli pan chce, to pana zaprowadzę do wuja Toussaint. Ztąd niedaleko... tylko dojść do rogu i zawrócić...
 — Jakżeż ty mnie zaprowadzisz, moja mała, kiedy nie masz trzewików?....
 — O to nic nie szkodzi... co innego iść do szkoły a co innego wyjść na naszą ulicę... wszyscy mnie tu znają... i przywykli mnie tak widzieć...
 Piotr wstał i rzekł łagodnie:
 — Dobrze, zaprowadź mnie... a po drodze kupię ci trzewiki.
 Celinka mocno się zapłoniła, lecz nic nie odpowiedziawszy wyszła za księdzem z izby i zamknęła drzwi na klucz, na dwa spusty, jak staranna gospodyni, lękająca się najścia chciwych rabusiów.