Strona:PL Zola - Paryż. T. 2.djvu/208

cych, że lubiła się nad niemi zastanawiać. Kochała życie i wiedziała, że nigdy nie postąpi wbrew swoim przekonaniom, bo każdy jej czyn był wynikiem obmyślanego postanowienia.
 — Trzeba wracać do domu, bo zapominamy, że nas tam czekać będą ze śniadaniem!
 Wstali i, doprowadziwszy bicykle do drogi, szybko pojechali przez Leges do Saint-Germain. Czuli się szczęśliwymi, jadąc obok siebie, płynąc w powietrzu, jak dwa ptaki o równym locie. Dzwoneczki bicyklów dźwięczały wesoło a niklowe łańuchy zlekka ślizgały się, cicho sunąć po osiach. Jechali chłodzeni pędem powietrza i dalej wiodąc swobodne wzajemne zwierzenia, było im obojgu dobrze i miło w tem odosobnieniu od reszty świata, więc się zdziwili, gdy przebywszy wspaniałą aleję, ujrzeli się przed zamkiem w Saint-Germain.
 Chcąc wrócić do Paryża koleją żelazną, wsiedli do wagonu, zdarzyło się, że już parę kobiet zajmowało w nim miejsca. Marya nagle się zarumieniła, a Piotr, spostrzegłszy to, rzekł żartobliwie.
 — Jak widzę, tobie teraz gorąco.
 Zaprzeczyła, lecz policzki jej zapłonęły jeszcze gwałtowniej.
 — Nie jest mi gorąco... patrz, ręce mam chłodne...
 A po chwili dodała:
 — Jaka ja śmieszna jestem, rumieniąc się bez