Strona:PL Zola - Pieniądz.djvu/277

 — Biedny chłopiec! Boże, ileż to nędzy jest na tym świecie!
 Podczas tej rozmowy, Wiktor nie spuszczał oka z bułek leżących na stole. Wyraz dzikiej pożądliwości malował się w jego spojrzeniu; spoglądał chciwie na konfitury, przyglądał się szczupłym, białym rękom Alicyi, długiej jej szyi, całej wątłej postaci dziewicy, która więdła w daremnem oczekiwaniu chwili zamążpójścia. Ach! gdyby tu nikogo więcej nie było, z jakąż radością palnąłby ją głową w brzuch, aż by się zatoczyła pod ścianę a tymczasem złapałby wszystkie te bułki! Zauważywszy pełen pożądliwości wzrok chłopca, Alicya porozumiała się spojrzeniem z siostrą miłosierdzia.
 — Czy chce ci się jeść, moje dziecko? — spytała.
 — Tak.
 — A lubisz konfitury?
 — Tak.
 — Chciałbyś pewnie, żebym ci przygotowała ze dwa kawałki bułki z konfiturami i żebym ci je dała po wyjściu z kąpieli?
 — Tak.
 — I lepiej by ci smakowało, gdybyś dostał mały kawałek bułki a dużo konfitur, prawda?
 Alicya śmiała się i żartowała; Wiktor zaś siedział poważny, z otwartemi ustami, pożądliwym wzrokiem pożerając i ją i te smaczne rzeczy, które mu obiecywała.